کد مطلب:36701 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:121
چقدر این دنیا تنگ و تلخ بود اگر راه توبه باز نبود و یا آدمی چنان ساخته نشده بود كه دفتر هستی خود را از نو بنویسد و وجود خود را از نو شست و شو دهد. وجود چنین بابی به این معناست كه هستی ما همواره قابل تجدید و تطهیر است. گناهان هر اندازه بزرگ و انبوه باشند، راه بازگشت را كاملا نمی بندند و هستی انسان قابل احیاست. این نكته را خداوند به ما آموخته است كه «لا تقنطو من رحمه الله»[1] از رحمت خدا هیچ گاه ناامید نشوید، یعنی، هیچ ناپاكی و پلیدی، بر شست و شوگری دریای الهی غلبه نمی كند و آن را از خاصیت نمی اندازد. یعنی عفو خدا از هر گناه متصوری فراختر است.